dinsdag, december 08, 2009

Wilders


Jullie weten ongetwijfeld dat mijn werk als parlementariër de frequentie van het familiebezoek niet ten goede komt. Afgelopen weekeinde kon ik een gaatje vrijmaken in mijn agenda, omdat het Zwitserse anti-minaretten-referendum positief uitpakte. Ik kon mijn voorgenomen protestreis naar CH dus afzeggen. Gelukkig kon dit geclaimd worden via de annuleringsverzekering.
Op zaterdagochtend met de dienstsjees naar het schone plaatsje V. in L., alwaar het eerste bezoek neef K. ten deel viel. K. was opgetogen om mij weer eens life te zien en praatte honderd uit, zo ook over zijn nieuwe hobby: plastische medicatie. In tegenstelling tot de chirurgische variant komt er geen mes of botoxspuit aan te pas. Een op de persoon toegesneden (letterlijk)mengsel van uiterst werkzame kruiden en hulpstoffen wordt door hem vakkundig gedraaid tot een prachtig plastisch pilletje. Binnen no-time had hij er één voor mij gedraaid en wist hij mij, ja dat moet ik helaas toegeven, zonder veel moeite over te halen om deze op mij toegespitste medicatie tot mij te nemen. Het duurde niet lang voordat de eerste verschijnselen merkbaar waren. Het begon met gekriebel in het gezicht, dat na enige tijd overging in een soort gedruk van boetseerhanden op alle plekken van mijn hoofd. Plotseling was het over en snelde ik naar de spiegel, die speciaal voor het aanschouwen van het resultaat door K. was opgehangen. Ik was verbijsterd, en wilde maar één ding: wegwezen. Ik rende naar de dienstsjees, gaf snauwend opdracht om terstond huiswaarts te keren en schreeuwde het uit van de pijn toen mijn staart tussen de dichtklappende deur klemde.

posted by durk @ 7:06 p.m.